Σαν σήμερα έχω τα γενέθλιά μου!
Χρόνια μου πολλάααα!!!
Θυμάμαι μία ιστορία που διάβασα !!!
Ήταν κάποτε ένας ερευνητής, από αυτούς που ψάχνουν, όχι από αυτούς που βρίσκουν!
Είχε πάει μία μέρα σε ένα χωριό και το πρώτο μέρος που βρέθηκε στο στο δρόμο του ήταν το νεκροταφείο! Σε μία από τις επιγραφές έλεγε "Ο Τάδε, έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο βδομάδες και 3 τρεις μέρες". Λυπήθηκε πολύ όπως όλοι μας όταν συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε στον τάφο ενός παιδιού! Συνέχιζε να διαβάζει και άλλες επιγραφές και διαπίστωνε ότι όλες οι επιγραφές αναφερόντουσαν σε ηλικίες μικρότερες των δέκα ετών! Ταράχτηκε και άρχισε συγκλονισμένος να κλαίει!!!!
Ο φύλακας του χωριού που τον είδε να κλαίει τον πλησίασε και τον ρώτησε τι έχει! Ο ερευνητής τον ρώτησε τι λοιμός μπορεί να έπεσε και βρέθηκαν τόσα πολλά παιδιά θαμμένα; Ο φύλακας χαμογέλασε και του είπε να ηρεμήσει! Τίποτα τέτοιο δε συνέβη! Του εξήγησε δε, ότι όταν ένας νέος συμπλήρωνε τα δεκαπέντε του χρόνια η οικογένειά του του έκανε δώρο ένα τετράδιο να το κουβαλάει πάντα μαζί του, όπως είχε και αυτός!
Στα δεξιά θα γράφει αυτό που απόλαυσε!
Στα αριστερά, πόσο διήρκεσε αυτό!
Για παράδειγμα μία εκδρομή με φίλους, ένα φιλί, η πρώτη φορά που έκανε έρωτα, το πρώτο coming out (αυτό είναι δικό μου) και πόσο κράτησε αυτό; Ένα λεπτό, μία μέρα, δύο βδομάδες;
Ακόμη και ο πόνος που βίωσε! Ένας χωρισμός, μία απώλεια! Επειδή μετά από κάθε δοκιμασία έβγαιναν πάντα πιο δυνατοί, είχαν μάθει κάτι παραπάνω και είχαν διανύσει ένα ακόμη μέτρο στον δρόμο της αυτογνωσίας!
Έτσι σημείωναν το κάθε λεπτό που πέρναγε και απολάμβαναν... Το κάθε λεπτό!!
Όταν κάποιος πεθάνει, οι υπόλοιποι ανοίγουν το τετράδιο, μετράνε τον συνολικό χρόνο που έχει καταγράψει και αυτόν......
............ΜΟΝΟ αυτόν γράφουνε πάνω στο τάφο του!!!
Επειδή αυτός είναι ο πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει!!!!!!!!!
"Νέα, γυναίκα, λεσβία.... ψάχνεται!!!"
Εμπνευσμένο από ένα διήγημα του Jorge Bucay "Cuentos para pensar" (1997)
