Drama Κούπα

Όταν βγήκα από την προηγούμενη σχέση μου ένιωθα σαν το μεγαλύτερο θύμα του κόσμου, απόλυτα αδικημένη, γεμάτη θύμο, "αδειασμένη" και όλα τα γνωστά. Νόμιζα ότι έχω πληγωθεί τόσο ανεπανόρθωτα που ποτέ δε θα ήμουν ίδια. Ακόμη πίστευα πως τελικά όλοι θα έρθουν στη ζωή μου με σκοπό να με εκμεταλλευτούν και το χειρότερο όλων,  ότι θα τους αφήσω. Για καιρό κουβάλαγα τις πληγές μου, μέσα στη βαλιτσούλα μου πέρα δώθε, πέρα δώθε. Και κλαιγόμουν, σε όλους, σε όλα, σε εμένα, στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου, στους φίλους μου, στους γονείς μου. Απλά κλαιγόμουν για το πόσο μεγάλο θύμα ήμουν. 

Μέσα στη σχέση μου ένιωθα σαν σε ένα παιχνίδι με χαρτιά. Ήξερα τους κανόνες, αλλά έκανα σε όλους τους συνδυασμούς λάθος. Κράταγα στα χέρια μου την κέντα και έχανα από την μπλόφα. Πέταγα λοιπόν τον Άσσο και τράβαγα την Drama Κούπα!!! 

Έπαιζα τη μία παρτίδα μετά την άλλη, τράβαγα χαρτιά και πόνταρα όλο και μεγαλύτερα ποσά από τα αποθέματα ενέργειάς μου. Οι συμπαίχτες μου φώναζαν να πάω πάσο, ίσως και να αποσυρθώ από την παρτίδα. Αλλά όλοι οι μεγάλοι παίχτες τελειώνουν ένα παιχνίδι μόνο όταν ποντάρουν τα ρέστα τους...και φυσικά τα χάσουν. Όμως μόνο όταν αδειάζεις εντελώς από το παρελθόν μπορεί να έρθει το μέλλον και να σε γεμίσει ξανά!  

Σε τέτοιου είδους παρτίδες, η ζωή δεν ξέρεις τι χαρτί θα σου μοιράσει,ούτε τον τρόπο που θα παίξει ο αντίπαλος.


 Μπορεί να πάρεις ό,τι έχει ο άλλος ή και να χάσεις τα πάντα...

... Όμως ευτυχώς, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι

 για να βγει κάποιος κερδισμένος.

Και εγώ αν και έχασα και την τελευταία μάρκα μου, είμαι η πλέον κερδισμένη και για πολλά βραδιά ευχαριστώ τον Γκρουπιέρη εκεί ψηλά, που έφερε το Λυκάκι μου τώρα στη ζωή μου! 

"Νέα, γυναίκα, λεσβία.... ψάχνεται!!!"

Ο Σόνεξ...

Κάπου σε ένα επιστημονικό περιοδικό διάβασα για την ιστορία του Σόνεξ. Δεν τη θυμάμαι ακριβώς, οπότε ας με συγχωρέσει ο αρχικός συγγραφέας!!

Ο Σόνεξ ήταν τρόφιμος ενός ξενώνα ψυχικής υγείας. Κάθε φορά που πήγαινε μέσα σε κάποιο δωμάτιο του προσωπικού, τον έδιωχναν για να μη χαλάσει κάτι από εκεί μέσα. Ο Σόνεξ λοιπόν, έβγαινε ταραγμένος έξω, έκανε στροφές γύρω από τον εαυτό του και φώναζε "Σόνεξ, Σόνεξ, Σόνεξ...". Όταν πήγαινε να καθίσει στον καναπέ του προσωπικού  ή να μπει μέσα στην κουζίνα τον έδιωχναν και αυτός συνέχιζε με την ίδια συμπεριφορά. Έτσι, ενώ όλοι γνώριζαν την πραγματική του ταυτότητα, τον αποκαλούσαν Σόνεξ! Μετά από χρόνια κάποιος ψυχίατρος προσελήφθη στο κέντρο. Η ιστορία του Σόνεξ του κέντρισε το ενδιαφέρον και ήθελε να αναλύσει τη συμπεριφορά του στην επόμενη συγκέντρωση προσωπικού. Έγραψε λοιπόν το όνομά του στον πίνακα του χώρου και καθώς στεκόταν είδε τον πίνακα σε αντανάκλαση πάνω στο τζάμι του παραθύρου. Το ΣΟΝΕΞ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αντιστροφή της λέξης "ΞΕΝΟΣ"!

Ο Σόνεξ δήλωνε ότι ένιωθε ξένος ανάμεσά τους!

Ξένοι μπορούμε να βρεθούμε ακόμη και μέσα στους πιο γνωστούς και οικείους μας! Και αυτό το νιώθουμε όταν ενώ έχουμε κάτι να πούμε, φοβόμαστε να μιλήσουμε! Ξένοι γινόμαστε όταν μιλάμε αλλά κανείς δεν μας ακούει ή νιώθουμε ότι δεν μας καταλαβαίνει! Όταν δεν αναγνωρίζουμε κανέναν γύρω μας. Όταν όλοι γύρω μας αισθάνονται διαφορετικά από ότι εμείς! Και όταν συμβαίνει αυτό γινόμαστε όλοι ένας ΣΟΝΕΞ που χτυπιέται και στριφογυρίζει και φωνάζει μέχρι να ακουστεί!

Σε αυτές τις στιγμές όμως πρέπει να δούμε αν πραγματικά είμαστε εμείς οι παρείσακτοι ή αν έτσι βλέπουμε αντικατοπτρικά όλους τους υπόλοιπους! Επειδή πραγματικά ξένοι είμαστε όταν δεν υπάρχει κανένας από αυτούς που βρίσκονται γύρω μας να μας απλώσει το χέρι. Μερικές φορές, υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλά περισσότερα από αυτό!



Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι πολύ καλύτερο να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είναι αυτοί και να πάμε κοντά τους....

....παρά να τρέχουμε και ζητάμε άδεια παραμονής από το Αλλοδαπών!!

"Νέα, γυναίκα, λεσβία.... ψάχνεται!!!"

Όταν φεύγει η μέρα....

Λένε πως όταν φεύγει η μέρα δυο άγγελοι κρυφά σ' ακολουθούν!!!

Όταν φεύγει η μέρα εγώ ταξιδεύω, βλέπω όλα τα φώτα να σβήνουν και να μένει ανοιχτό το δικό μου. Δυο φίλες μου μόλις έφυγαν από το σπίτι και πήγαν να σβήσουν τη μέρα τους η μία στην αγκαλιά της άλλης! 

Ο κολλητός μου θα σβήσει τη μέρα του ή χωρισμένος ή κάνοντας παθιασμένο σεξ με τον φίλο του. Η κοπέλα μου έσβησε τη μέρα της φτιάχνοντας μία λεμονόπιτα και εγώ... Εγώ σβήνω τη μέρα μου γράφοντας! Που και που κάνω μικρές παύσεις κοιτώντας τον πλαϊνό μου τοίχο και φαντάζομαι να υπάρχει ένα παράθυρο που θα δείχνει κόσμο έξω, τι κάνει ο κάθε ένας μας τώρα που η μέρα φεύγει!

Αλλά ξέρω ότι όταν όλα τα φώτα σβήσουν, όποιοι και αν είμαστε, gay, straight, by, queer, σε όποια αγκαλιά και αν βρισκόμαστε, όποια ανάσα και αν ζεσταίνει τον λαιμό μας, όποια καρδιά και αν ακούγεται να χτυπάει ρυθμικά δίπλα μας,  μόνο τις δικές μας σκέψεις θα ακούμε λίγο πριν κοιμηθούμε! 

Υπάρχει μία φωνή που είτε θα φωνάζει, είτε θα ψιθυρίζει! Είτε θα ακούγεται σαν τη φωνή μας, είτε θα παίρνει τη μορφή ενός άλλου. Είναι η φωνή που μας θυμίζει τα όνειρά μας, τις ευχές μας, τις ανησυχίες μας, τα άγχη μας, τους φόβους μας, τα βήματα της μέρας μας. Είναι αυτή που μας υπενθυμίζει τα σημαντικά και τα ασήμαντα, είναι αυτή που μας κυνηγάει να την ακούσουμε ή αυτή που συναντάμε μπροστά μας να μας δίνει το χέρι και να μας λέει "Μπράβο!"

Και αυτή η φωνή είναι που θα πρέπει να μας πει "καληνύχτα" για να κοιμηθούμε!

"Νέα, γυναίκα, λεσβία.... ψάχνεται!!!"

I wish you were here....

Στατιστικά 2 στις 3 λεσβίες έχουν ζήσει στη διάρκεια της ζωής τους τουλάχιστον μία εξ αποστάσεως σχέση! Εγώ τη ζω εδώ και δύο χρόνια περίπου και βιώνω όλες τις δυσκολίες και τους συμβιβασμούς που πρέπει να γίνουν. Όσο περνάει όμως ο καιρός συνειδητοποιώ ότι  το περίεργο με την απόσταση είναι ότι δεν είναι μόνο χιλιομετρική! Και θυμάμαι μία ιστορία του Mahatma Gandhi που μου διηγήθηκαν κάποτε:

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"

-"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.

-"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός.

-"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος" είπε ένας άλλος μαθητής.

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:

"Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή; "

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.

"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;

Γιατί όταν θυμώνουν δυο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ...

Και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά για να καλύψει την απόσταση...

Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν.

Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;

Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν! Κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά...

Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν, παρά μονάχα ψιθυρίζουν.

 

Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. 

 

Οι μεγάλες αποστάσεις χωρίζουν τους ανθρώπους. Όμως τα δυνατά αισθήματα τους ενώνουν.

Το δυσκολότερο ταξίδι είναι αυτό που κάνουμε για να συναντήσουμε την ψυχή ενός άλλου ατόμου....

...το μόνο που χρειάζεται είναι ο κατάλληλος συνταξιδιώτης για να το πραγματοποιήσουμε!

"Νέα, γυναίκα, λεσβία.... ψάχνεται!!!"