Όταν φεύγει η μέρα....

Λένε πως όταν φεύγει η μέρα δυο άγγελοι κρυφά σ' ακολουθούν!!!

Όταν φεύγει η μέρα εγώ ταξιδεύω, βλέπω όλα τα φώτα να σβήνουν και να μένει ανοιχτό το δικό μου. Δυο φίλες μου μόλις έφυγαν από το σπίτι και πήγαν να σβήσουν τη μέρα τους η μία στην αγκαλιά της άλλης! 

Ο κολλητός μου θα σβήσει τη μέρα του ή χωρισμένος ή κάνοντας παθιασμένο σεξ με τον φίλο του. Η κοπέλα μου έσβησε τη μέρα της φτιάχνοντας μία λεμονόπιτα και εγώ... Εγώ σβήνω τη μέρα μου γράφοντας! Που και που κάνω μικρές παύσεις κοιτώντας τον πλαϊνό μου τοίχο και φαντάζομαι να υπάρχει ένα παράθυρο που θα δείχνει κόσμο έξω, τι κάνει ο κάθε ένας μας τώρα που η μέρα φεύγει!

Αλλά ξέρω ότι όταν όλα τα φώτα σβήσουν, όποιοι και αν είμαστε, gay, straight, by, queer, σε όποια αγκαλιά και αν βρισκόμαστε, όποια ανάσα και αν ζεσταίνει τον λαιμό μας, όποια καρδιά και αν ακούγεται να χτυπάει ρυθμικά δίπλα μας,  μόνο τις δικές μας σκέψεις θα ακούμε λίγο πριν κοιμηθούμε! 

Υπάρχει μία φωνή που είτε θα φωνάζει, είτε θα ψιθυρίζει! Είτε θα ακούγεται σαν τη φωνή μας, είτε θα παίρνει τη μορφή ενός άλλου. Είναι η φωνή που μας θυμίζει τα όνειρά μας, τις ευχές μας, τις ανησυχίες μας, τα άγχη μας, τους φόβους μας, τα βήματα της μέρας μας. Είναι αυτή που μας υπενθυμίζει τα σημαντικά και τα ασήμαντα, είναι αυτή που μας κυνηγάει να την ακούσουμε ή αυτή που συναντάμε μπροστά μας να μας δίνει το χέρι και να μας λέει "Μπράβο!"

Και αυτή η φωνή είναι που θα πρέπει να μας πει "καληνύχτα" για να κοιμηθούμε!

"Νέα, γυναίκα, λεσβία.... ψάχνεται!!!"

I wish you were here....

Στατιστικά 2 στις 3 λεσβίες έχουν ζήσει στη διάρκεια της ζωής τους τουλάχιστον μία εξ αποστάσεως σχέση! Εγώ τη ζω εδώ και δύο χρόνια περίπου και βιώνω όλες τις δυσκολίες και τους συμβιβασμούς που πρέπει να γίνουν. Όσο περνάει όμως ο καιρός συνειδητοποιώ ότι  το περίεργο με την απόσταση είναι ότι δεν είναι μόνο χιλιομετρική! Και θυμάμαι μία ιστορία του Mahatma Gandhi που μου διηγήθηκαν κάποτε:

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"

-"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.

-"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός.

-"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος" είπε ένας άλλος μαθητής.

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:

"Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή; "

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο.

"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;

Γιατί όταν θυμώνουν δυο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ...

Και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά για να καλύψει την απόσταση...

Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν.

Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;

Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν! Κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά...

Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν, παρά μονάχα ψιθυρίζουν.

 

Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. 

 

Οι μεγάλες αποστάσεις χωρίζουν τους ανθρώπους. Όμως τα δυνατά αισθήματα τους ενώνουν.

Το δυσκολότερο ταξίδι είναι αυτό που κάνουμε για να συναντήσουμε την ψυχή ενός άλλου ατόμου....

...το μόνο που χρειάζεται είναι ο κατάλληλος συνταξιδιώτης για να το πραγματοποιήσουμε!

"Νέα, γυναίκα, λεσβία.... ψάχνεται!!!"