"Νέα, γυναίκα, λεσβία, ...ψάχνεται": Ο Σόνεξ...

Κάπου σε ένα επιστημονικό περιοδικό διάβασα για την ιστορία του Σόνεξ. Δεν τη θυμάμαι ακριβώς, οπότε ας με συγχωρέσει ο αρχικός συγγραφέας!!

Ο Σόνεξ ήταν τρόφιμος ενός ξενώνα ψυχικής υγείας. Κάθε φορά που πήγαινε μέσα σε κάποιο δωμάτιο του προσωπικού, τον έδιωχναν για να μη χαλάσει κάτι από εκεί μέσα. Ο Σόνεξ λοιπόν, έβγαινε ταραγμένος έξω, έκανε στροφές γύρω από τον εαυτό του και φώναζε "Σόνεξ, Σόνεξ, Σόνεξ...". Όταν πήγαινε να καθίσει στον καναπέ του προσωπικού ή να μπει μέσα στην κουζίνα τον έδιωχναν και αυτός συνέχιζε με την ίδια συμπεριφορά. Έτσι, ενώ όλοι γνώριζαν την πραγματική του ταυτότητα, τον αποκαλούσαν Σόνεξ! Μετά από χρόνια κάποιος ψυχίατρος προσελήφθη στο κέντρο. Η ιστορία του Σόνεξ του κέντρισε το ενδιαφέρον και ήθελε να αναλύσει τη συμπεριφορά του στην επόμενη συγκέντρωση προσωπικού. Έγραψε λοιπόν το όνομά του στον πίνακα του χώρου και καθώς στεκόταν είδε τον πίνακα σε αντανάκλαση πάνω στο τζάμι του παραθύρου. Το ΣΟΝΕΞ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αντιστροφή της λέξης "ΞΕΝΟΣ"!

Ο Σόνεξ δήλωνε ότι ένιωθε ξένος ανάμεσά τους!

Ξένοι μπορούμε να βρεθούμε ακόμη και μέσα στους πιο γνωστούς και οικείους μας! Και αυτό το νιώθουμε όταν ενώ έχουμε κάτι να πούμε, φοβόμαστε να μιλήσουμε! Ξένοι γινόμαστε όταν μιλάμε αλλά κανείς δεν μας ακούει ή νιώθουμε ότι δεν μας καταλαβαίνει! Όταν δεν αναγνωρίζουμε κανέναν γύρω μας. Όταν όλοι γύρω μας αισθάνονται διαφορετικά από ότι εμείς! Και όταν συμβαίνει αυτό γινόμαστε όλοι ένας ΣΟΝΕΞ που χτυπιέται και στριφογυρίζει και φωνάζει μέχρι να ακουστεί!

Σε αυτές τις στιγμές όμως πρέπει να δούμε αν πραγματικά είμαστε εμείς οι παρείσακτοι ή αν έτσι βλέπουμε αντικατοπτρικά όλους τους υπόλοιπους! Επειδή πραγματικά ξένοι είμαστε όταν δεν υπάρχει κανένας από αυτούς που βρίσκονται γύρω μας να μας απλώσει το χέρι. Μερικές φορές, υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που είναι διατεθειμένοι να κάνουν πολλά περισσότερα από αυτό!

Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι πολύ καλύτερο να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είναι αυτοί και να πάμε κοντά τους....