"Νέα, γυναίκα, λεσβία, ...ψάχνεται": Α και Β...και Γ!

Ο Αναξαγόρας, ο οποίος έζησε 2.500 χρόνια πριν, ήρθε αντιμέτωπος με όλους τους γνωστούς φιλοσόφους της εποχής του επειδή υποστήριξε κάτι διαφορετικό για την τότε εποχή (όπως εμείς λέμε σήμερα ότι το να είσαι γκέι δεν είναι ο δράκος με τα δύο κεφάλια και τις τρεις ουρές). Είπε λοιπόν ότι: "Τίποτα δε χαλιέται, επειδή τίποτα δε γίνεται"! Και αν αυτό σας φαίνεται μπερδεμένο, φανταστείτε ότι τότε το είπε στα Αρχαία ελληνικά!

Αυτό που πίστευε, λοιπόν, είναι ότι δεν υπάρχει φθορά, καθ' ότι δεν υπάρχει η εκ νέου δημιουργία. Τίποτα δε δημιουργείται από το μηδέν! Αντιθέτως, φώναζε για τη "Σύμπτυξη και τη Χάλαση"! Ο κόσμος γύρω μας δε δημιουργήθηκε από το τίποτα, αλλά τα πάντα γύρω μας προέρχονται από κάτι, τη συνένωση και τον διαχωρισμό ήδη υπαρχόντων στοιχείων!

Τα στοιχεία αυτά συναντιούνται μεταξύ τους, ενώνονται και δημιουργούν αυτό το κάτι. Περίπου όπως και εμείς: Συναντάμε κάποιον στο δρόμο, στο μετρό, στο ίντερνετ, και δημιουργούμε κάτι μαζί του, ό,τι και αν είναι αυτό, όποιο τίτλο και αν έχει!

Μετά έρχεται η χάλαση! Αυτά διαχωρίζονται και αυτό που δημιουργήθηκε χάνει την αρχική του ιδιότητα! Όπως και η σχέση που φτιάξαμε! Όσο καλή διάθεση και αν έχουμε απέναντι στον τον άλλο (ή κακή, το ίδιο κάνει), αυτό που είχαμε δεν ξαναφτιάχνεται!

Και σαν να μην έφτανε αυτό...συνέχισε! Πίστευε στον απόλυτο διαχωρισμό του Πνεύματος από την Ύλη (εισήγαγε λοιπόν τη θεωρία του δυϊσμού πολύ πριν από τον Πλάτωνα)! Πίστευε πως ο νους φέρνει την τάξη (εξού και η διαμάχη με την καρδιά!). Και φέρνοντας την τάξη, επιβάλλεται στον υλικό κόσμο, επειδή τον τακτοποιεί! Είμαστε λοιπόν στοιχεία σε έναν κυκεώνα χάους, που συναντάμε άλλα στοιχεία, ενωνόμαστε και δημιουργούμε. Με αυτόν τον τρόπο συμβάλουμε στη συγκρότηση της παγκόσμιας τάξης (όχι στης παγκόσμιας Τάξης!!). Μετά διαχωριζόμαστε και διαλύεται το δημιούργημά μας, έτσι ξαναμπαίνουμε στον κυκεώνα μέχρι να βρούμε ένα νέο στοιχείο να ενωθούμε!

Είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας, και επειδή είμαστε όλοι διαφορετικοί, αυτό που δημιουργούμε κάθε φορά είναι διαφορετικό. Αν δηλαδή, είμαστε το στοιχείο Α, και ενωθούμε με το στοιχείο Β, δημιουργούμε το Χ! Όταν το Χ διαιρεθεί δε θα μπορέσει να δημιουργηθεί ποτέ ξανά, επειδή κανένα από τα δύο στοιχεία του δε θα είναι πια το ίδιο! Πάντα όμως θα υπάρχει το επόμενο στοιχείο Γ, που θα ενωθεί με το δικό μας και τότε θα φτιάξουμε κάτι καλύτερο!

Αλλά και χειρότερο να είναι...