Η Σταχτοπούτα έχασε το γοβάκι της....

 Δυο φίλοι μου τσακωνόντουσαν χτες βράδυ σπίτι μου. Στο τέλος ο ένας έφυγε τρέχοντας χωρίς ούτε ένα "γεια", χτυπώντας τις πόρτες και η άλλη τον κυνήγαγε από πίσω τρέχοντας, ή ξυπόλυτη ή με ένα παπούτσι! Δεν είμαι και σίγουρη επειδή μόνο το ένα  βρήκα στο σαλόνι! Η "Σταχτοπούτα" επέστρεψε σπίτι χωρίς τον πρίγκιπα, αφού εγώ κράταγα το γοβάκι, και συζητήσαμε... ή μάλλον εκείνη μίλαγε και εγώ άκουγα!

Άκουγα μία κοπέλα που είχε καιρό να γελάσει, να παίξει, να χορέψει, να φωνάξει, να φάει ποπ κορν βλέποντας ζόμπι να χαμουρεύονται μεταξύ τους ή τον Χατζηχρήστο να τσακώνεται με τον Ρίζο, τη Βλαχοπούλου να ειρωνεύεται τον εαυτό της. Να πετάξει τα ζάρια από το τάβλι, να μιλήσει σαν τη Βίρνα Δράκου, να ξαναδεί βιντεάκια από 80's cartoon, να παρακολουθήσει με τον φίλο της κάποιον άγνωστο, να κατέβει σε όλες τις στάσεις του μετρό "με το ίδιο εισιτήριο!!"




Μέσα στη σχέση μας έρχεται μία στιγμή που χανόμαστε. Αγχωνόμαστε να αποδώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Αυτός που θαυμάζουμε γίνεται αυτός που ανταγωνιζόμαστε. Θέλουμε να είμαστε οι γκόμενες που ντύνονται καλύτερα, που στήνονται καλύτερα, που μαγειρεύουν καλύτερα, που ****νται καλύτερα! Και ξεχνάμε τον λόγο που κάναμε αυτή τη σχέση εξαρχής. Να μοιραζόμαστε τις στιγμές μας. Να τις δημιουργούμε, να τις ζούμε και να χαιρόμαστε με αυτές! Και ο χρόνος που περνάμε σκεφτόμενες τί θα κάνουμε, είναι περισσότερος από αυτόν που πράττουμε! 














Ο χρόνος αποκτά αξία τον μοιραζόμαστε... 

...και έχουμε πολύ από αυτόν!

"Νέα, γυναίκα, λεσβία.... ψάχνεται!!!"